اشعار

فـالی زدم که گـفت: به اقـبال می رسی            مثل همیـشه گـفته به من فال: می رسی

یـادش به خـیر موقـع تحـویل سـال نـو            گفتم به خود دگرکه تو امسال می رسی

محـتـاجـم آنکه با تو کمی دردِ دل کـنم               مثـل هـمـیـشـه مـوقـع آمـال مـی رسـی

جـز تو کسی نـمی خـرَدم ایّهـا العـزیـز            آیـا به داد عـبـد پُـر اشکـال می رسـی؟

بالم به زیر بار معاصی شکستـه است            داری به زخـم کـهـنۀ این بال می رسی

دارم یـقـین که حال دلم خوب می شـود            ای بهترین « محوّل الاحوال » می رسی

باید تو را به حضرت زهـرا قسم دهـم            آری به این طـریقه و منـوال می رسی

مـانـند مـادرت الف قـامـتـت خـم است            از داغ مادرت به نظر« دال»می رسی

یک روز جـمـعـه منـتـقــم آل فـاطـمه!            حـتـمـاً بـرای کـشـتـن دجّـال می رسـی

کـوچک ترم از آنکه برایـم دعـا کنیـد            زخـمی ترم از آنکه عـلاج و دوا کنید

حتی غریب تر شدم از آن که لحظه ای            چـشـم مـرا بـه مـقـدمـتـان آشنـا کـنـید

حالا که من دخـیل سـر زلـفـتـان شدم            شانـه زنـیـد تا گـره ای؛ بـاز؛ وا کـنید

دریا ببین چگـونه دلم در تلاطم است            فکـری به حال کـشتی بی نـاخـدا کـنید

این روزها برایت اگر زحمتی نداشت            هرجا که بود روضه مرا هم صدا کنید

آقــای فــاطـمـیــه اگـر مـی شـود مـرا            در گـوشه و کـنار عـزاخانه جا کنـید

ما آمـدیم امـشب كه حـیـران تـو باشـیم           آشــفــتـۀ حـال پــریــشـان تـو بـاشـیـم

تقصیرهجران است، تقصیرفراق است           امـروز اگـر پـاره گـریـبـان تـو باشیـم

مـثـل كـویـر تـشـنـه مـی مـانـیـم و بایـد           روزی خـور الـطـاف بـاران تو باشـیم

از دردهـای مـا طــبـیـبـان نـا امـیـدنـد           انـگـار بـایـد تحـت درمـان تو بـاشـیـم

 شكـر خـدا این روزهـا توفـیـق داریـم           هـم نـالـۀ چـشـمـان گـریـان تـو باشیـم

 شاید خـدا قـسـمـت كنـد یك فـاطـمـیـه           انـدازۀ یك روضه مـهـمـان تـو بـاشـیم

 صـاحـب عـزای فـاطمیه بـاید امشـب           گـریـه كـن شــام غـریـبـان تـو بـاشـیم

هر چـند که؛ ما را نـوشـتند از گـداهـا            اصـلاً نـمـی آیـــد گـدا بـودن به مـاهـا

ما روسـیاهـان ارزش خـاصی نـداریم            مــاهـا کـجــا و نــوکــری دلـربــهـا؟!

ما هر چه قـدر اصرار کـردیم او نیامد            اصـلاً چـه شـد «آقـا بـیـا آقـا بـیـا»هـا

ماها که هیچ این خوب ها در انتظارند             کـی مـی رسـد روز وصــال آشـنــاهـا

از دوریش بدجور حال ماخراب است            رونـق گـرفـتـه بـاز هـم دار الـشـفــاها

من که بدم پس دیدنش روزی من نیست            ای خوش به حال خوب ها حاجت رواها

باشد درست؛ آقای ما خیلی کریم است            امّـا دگـر تا کی گـنه؟ تا کی خـطاهـا؟

طبـق احـادیث رسیده ... ناظـر مـاست            بد نیست پیـشـش ذرّه ای شرم و حیاها

از بس که بر اعمال بد اصرار داریـم            رنگـی نـدارد پـیـش او دیگـر حـنـاها!

یک راه حل باقی است آن هم نام زهراست            نـامـی کـه بـاشـد از تـبـار کـیـــمیـاهـا

برات وصل امضاء می‌شد ای کاش            گـره از کـار دل وا می‌شـد ای کاش

بـرای دیـدنـت ای حـضـرت اشـک            دو چشمانم چو دریا می‌شد ای کاش

سـحـرگـاهـی بـه یـمـن مـقـــدم تــو            سـرای ما مـصـفـا می‌شــد ای کـاش

وجـــود زخـــمـــی و آلـــودۀ مـــن            به پیـش پـای تو پـا می‌شد ای کـاش

دل غـمــدیــده و پـــر درد مـــا هـم            به دسـت تـو مـداوا می‌شد ای کـاش

مـیـان زمــرۀ چـشـــم انـتــظـــاران            ز رحـمت نام ما جا می‌شد ای کاش

دل آواره‌ام در زیـــــــر پـــــایـــت             شبـیه خاک صحرا می‌شد ای کـاش

مسـیـر وصـل ما هـم چو شـهـیـدان            به سـوی آسـمان هـا می‌شد ای کاش

دم آخـــر تـن صـــد پـــاره ی مــــا            غـبـار راه زهـــرا می‌شـد ای کـاش

دل نــا مـــحــرم مـــا مـــحـــرم آن            غـریـبی‌های مـولا می‌شــد ای کاش

پس از چنیدن وچند صد سال گریه            دگـر دسـتـان او وا می شد ای کـاش

به بـرق ذولـفـقـاری خـاک خـورده            غـرور شیعـه معـنا می‌شـد ای کاش

مــزار مـــخــفــی یــاس مـــدیــنــه            به دسـتـان تو پــیدا می شـد ای کاش

غــرور چــادر خــاکــی کـجــایــی            عـزیــز فـاطــمـه پــس کی مـیـایـی

بی تو بهـار ما همان فصل خزان است           بـاد بـهــاری شـعـلـۀ آتـشـفـشـان اسـت

در جـاده ایـم و پـای رفـتـن را نـداریـم           بـار فـراق تــو به دوش ما گـران است

عمری گذشت و رنگ ساحل را ندیدیم           از بس که این دریای هجران بیکران است

نشکـست بغـض انتـظار...اشکی نیامد           در چشم، خار ودر گلوهم استخوان است

گر چه بـدیـم آقـا مگـر مـا دل نـداریم؟           فـیـض تمـاشای تو سـهـم دیگران است

حق داری اصلاً رو بگردانی تو از ما           زیرا دل ما جای عشق ایـن و آن است

اوضاع درهـــم بـرهـــم آلـــودگـان را           وقتی که می بینی چه حاجت بربیان است

مردم همه دنبال عیش ونوش خـویشند           هرکس که میبینی به یک جایی روان است

مـردم! بـتـرسـیـد از عـذاب نـاگـهـانـی           وای ازعذابی که هجومش ناگهان است

عید و خوش آمد گـویی و شادی نداریم           وقـتی که پـای فـاطـمیّـه در میان است

حـرمـت نگـه داریـد عـزادار است آقـا           از داغ مـادر گـریه هایش بی امان است

تا که بـلا نـازل نگـردد، مثل زهـرا...           دست دعـای او بـه سمت آسمان اسـت

ای وای مـادر، وای مـادر، وای مـادر           هر صبح و ظهر و شب سه وعده روضه خوان است

با اشک، روی قـبر مخـفی می نـویـسد           مادر چـرا دنـیا بـه ما نامهـربان است؟

این روزها نـوای دلم مـادری تر است            هركس كه یارمن بشود یار حیدراست

گاهی شما شبـیه به من گریه می كنیـد            در فـاطـمیه اشك شما فاطمی تـر است

ای صاحـبان نـاله خـدا خـیـرتان دهـد            سـوز شما هـماره تسـلّای مـادر است

در خـیـمه ام اقامه، عزایش كه می كنم            مهمانِ روضه ام ز علی تا پیمبر است

یـاد شكـسـته پهـلـوی او می كُـشد مـرا               زهرا فرشته ای ست كه بی بال و بی پر است

تا گـریه می كنم كه چرا قامتـش خمیـد               احساس میكنم كه چنان سایه برسَراست

آری خـودش تـسـلّیِ غـمدیدگـان شـود               با اینكه چشم پُر گُهرم حوض كوثراست

هــرگــاه یــاد درد دل مـجـتـبـی كـنـم               اسرار او به پیش نگاهـم مُصَوّر است

مـادر! هنـوز خیـمه نشـینِ تو مانـده ام               گویی هنوز معركۀ كـوچه و در است

ای مادرم! دعـا كن و یا منتـقم بخـوان               اَمَّن یجیب گو كه مُجیب تو داور است

طی می كـنم ز كـعـبـه مسیر مدیـنه را            از كـربـلا شـروع كـنم زخـم سینه را

ای دیـده خـون بـبـار نـیـامـد نـگـار ما           آخـر سـحـر نگـشـت شـب انتـظـار مـا

یا ذالـکـرم به غـربت عـشاق رحـم کن            کـی مـی رسـی به داد دل بـی قــرار مـا

صاحب عزا به مجلس ما هم سری بزن           رحـمی نـمـا بـر این جگـر داغـدار مـا

ای کاش گـریه وا کند این دیـده بنگـرم           در مجلـس عـزا تو نـشـسـتی کـنار مـا

بیـمـار رو به قـبـله شـدیم از فـراق تـو           دیگر زاشک وگریه گذشت است کارما

یا صـاحب الـبـکـاء سبـوئی حـواله کن           خشکـانـده است گـنـاه؛ دو ابـر بهار ما

سوگـنـد بـر نـوای حسین جان فـاطـمه           بـاشــد گــدائـی حــرمـت اعـتــبــار مـا

عیدی رسیده است که در آن امید نیست           صدها بهار هم برسد، بی تو عید نیست

تکراری و شـبیه به هم، چون گذشته ها           امـسال هم اگر تو نـیـایی جـدیـد نیسـت

با جـمعه سـال آمـد و با جمعـه می رود           با این حـساب آمـدنت هــم بعـیـد نیست

هر بار دوره می کـنـم این سـالـنـامـه را           جز حسرت ظهور تودر سررسید نیست

مارا ببخش اگر دلمان در سیاهی است           یا چشممان ز اشک فراقت سپـید نیست

یک روز می رسد که تواز راه می رسی            آن روز قـبـر مـادر تـو نـاپـدیـد نیـسـت

در خانه ای که مجـلس خـتم رسول بود           او را زدند...آه... که گـفته شهید نیست

دلـم در هـوای شما بود کـاش             سـرم خاک پای شما بود کاش

نه تنها فـقـط خـاک پـای شمـا             که گرد عـبای شما بود کـاش

شده قـلب من خـانـۀ این و آن             در این خانه جای شما بود کاش

کس دیـگـری را پـرسـتـیده ام             خـدایم؛ خـدای شما بـود کـاش

هوایی که با آن نفـس می کشم             هـوای سـرای شـما بود کـاش

به لـب ها کـنـار دعـاهـایـمـان             کمی هم دعـای شما بود کاش

نگاهم به دستان بی دست هاست               نگـاهـم گـدای شما بـود کاش

شب جمعه ای در جوارخودت             دلـم کـربـلای شمـا بود کـاش

و این روزها در غم مادر از             عـزادارهـای شـما بـود کـاش

قیامت دلم حسرت ازاین خورد             که وقف عزای شما بود کاش

الا که صاحـب عـزای تمام غـم هایی            دوبـاره فــاطـمــیـه آمـده؛ نـمـی آیـی؟

به ما نگـاه کن ای ساحل نجات بشـر            تو را طلب کند این دیـده های دریایی

کجا سـیاه، به تن کـرده ای غـریـبانـه            کجا به سـینه خود می زنی به تنهـایی

کجا شبیه عـلی سر به چاه غم بُردی            کجا شبیه علی روضه خوان زهرایی

برای گـریـه به غـم هـای مـادرت آقـا            گمان کنم که رأفت نشـسته؛ ایـنجایی

شنیده ایم که گفتید روضه خوان باشیم            به روی چشم؛ هرآنچه شما بفـرمایی

شنـیده ایم زمین خورده است مادرتان            درآن دمی که به درخورد ضربۀ پایی

از خود فـرار کردم و لا یُـمکن‌الفِـرار            امـشـب دوبـاره آمـده‌ام بـر سـر قـرار

رسوای خویش گشتم و غرق خجـالتـم            من آمدم ولی تو به روی خـودت نیار

من در میان راه زمین خورده‌ام بــیــا            از بس که بار آمده برروی دوش، بار

آنقدردر حجاب خودم غوطه می‌خورم            حتی تو را ندیـده‌ام این گـوشه و کنـار

امشب که گریه‌های توباران گرفته است            از چشم خشکـسال منـم قـطره‌ای ببـار

آقـا؛ ولیّ و صاحب جانـم فـقـط تـوئـی            ما خویش رابه دست تو کردیم وا گذار

در انـــتـــظـار آمـــدنـــم ایـســتــاده‌ای            شاید به این امـید که می آیـمت به کـار

امشب برای این که بـیایی به پیـش مـا            انگشت روی روضۀ دلخواه خود گذار

امشب مـرا به خانـۀ مـادر بـبرکه بـاز            آنجا نشـسـته چشـم کـبودش به انتظـار

ما را ببـر که گـریه بریـزیم پشـت در            مـانـنـد بچـه‌هـای عــزادار و بـی قـرار

می رسد آنکه به دستش گره ها واشدنی است           آنکه با آمـدنش نـور هویـدا شدنـی است

غم مخورای دل سرگشته سحرنزدیک است           شب ظلمـانی این بادیه فـردا شدنی است

عـلـت دوری از یـار؛ گـنـاه است گـنـاه           ورنه پابوسی آن ساکن صحرا شدنی است

این همه اشک که جاری شده، با آمدنش           رودهایی است که تبدیل به دریا شدنی است

هیچ امّید نداریم به تدبیر کسی غیراز او           عشق دردولت مهدی است که معنا شدنی است

مادرش درس به ما داد که تنها وغریب           پشت در، بین گذر، یاری مولا شدنی است

منتقـم می رسد و با غـضب حـیـدری اش           انتـقـام گـل نشکـفـتـۀ زهـرا شدنی است

بر سر تـربت مـادر عَلَـمـی خواهــد زد           قـبر پنهـان شدۀ فاطمـه پیدا شـدنی است

وقت است که از چهرۀ خود پرده گشایی           «تا با تـو بگویم غـم شب های جـدایی»

اسپنـدم و در تاب و تب از آتش هجران           «چون عودم و از سوختنم نیست رهایی »

«من در قفس بال و پر خویش اسیـرم»           ای کــاش تـو یکبـار بـــه بالین من آیـی

در بنده نوازی و بزرگی تو شک نیست            مـن خــوب نـیـاموخـتــم آداب گــدایــی

عـمـری ست کـه ما منتـظـر آمـدنت، نه            تـو مـنـتـظـر لحـظـۀ بـرگـشـتـن مــایـی

می خـواسـتـم از مـاتـم دل بـا تو بگـویم            از یـاد رود مـاتـم و دل چـون تو بـیایی

امـشب شـده ای زائـر آن تـربت پنهـان؟            یـا زائـر دلـســـوخـتـۀ کـرب و بــلایـی

ای پرسـشِ بی پاسخِ هر جـمعـۀ عـشّـاق            آقــا تـو کجایی؟ تـو کجایی؟ تو کجایی؟

خبری میرسد ازراه خبر نزدیک است           آب و آئیـنه بیارید سحر نـزدیک است

طبق آیات و روایـات رسیـده ای قــوم            جـمعۀ آمـدن او به نظـر نزدیک است

عاقبت فصل زمستان به سر آید روزی            باز هم گل دهد این باغ ثمر نزدیک است

قطره چون رود شود راه به جایی ببرد           به دعای فرج جمع اثـر نـزدیک است

با ظهورش حـرم فـاطمه را می سازیم           بار بر بند برادر که سفر نزدیک است

راه دور دل مـا تـا بـه در خـیــمــۀ او           از در خانۀ زهــرا چقدر نزدیک است

 آه گـفـتــم که در خــانــه و یــادم آمـد           غـربت مادر و اندوه پدر نزدیک است

گـر چه از آتـش در سـوخـته جانـم اما           بیشتر روضۀ کوچه به جگرنزدیک است

 باز کابـوس سـراغ پـسری آمـده است           باز میلرزد و انگار که شرنزدیک است

 مادرت را بـبر از رهـگـذر نامـردان           کوچه بند آمده از کینه خطرنزدیک است

تا که افتاد زمین زلزله در عـرش افتاد           هاتفی گفت: قیامت به نظرنزدیک است

دو قـدم رفـتـه نـرفـته نـفـسش بـنـد آمد           پسرش گفت بیا، خانه دگرنزدیک است

 داغ مادر به جگر می رسد اما انگـار           اثـر داغ بـرادر به کـمـر نـزدیک است

ای يـگــانـه يــادگــار فــاطـمـه         عشق حـيدر، ای نگــار فاطمه

ای يـگــانــه زائـر قــبـر بـتـول         شـمع ســوزان مــزار فـاطـمـه

چشم زهرا سوي تو، دلخوش به تو         اي قــرار بــی قــرار فـاطــمـه

جان فـدای قلب سوزانت كه شد         دل غـميـن و غـمگسار فاطـمـه

اي يـگــانـه مـنجـي عــالـم بـيـا         روح عـالـم، افـتـخـار فـاطـمـه

مـرهـم زخــم دل مــادر تـوئـي         الــتــيـــام قــلـب زار فـاطــمـه

شيعـه را امـيد و روح ديگـری         کن ظهور، ای ذوالـفـقار فاطمه

زخـم دل هرگـز نـيابـد الـتـيــام         پـس بـيا، ای داغــدار فـاطـمـه

عمر زهرا شد خزان از ظلم وكين          لـيك بـاشـی تـو بـهـار فـاطـمـه

شد دلت خون از جـفای ظالمان         دل چه گـويـم لاله زار فـاطمـه

مخــزن سـرّ خدا شـد سيـنـه ات         اي تـو تـنـهـا راز دار فـاطـمـه

كعبه مشتاق است، در بر گيردت         منـتـظـر بر شهـسـوار فـاطـمه

كعبه هم باشد سيه پوش ازغمی         كعـبه هـم شد سـوگـوار فـاطمه

انـتــقـام صـورت نــيــلـي بـيــا         شاد گـردان، دوسـتـدار فاطمـه

(سائل) دل مرده را از لطف خود          ده نـشـان دار الـقـرار فـاطـمـه

صاحب عـزای فـاطـمه آقـا، بـیا بـیا            بـزم عـزای فـاطـمـه بـر پـا، بیـا بـیا

بـهــر تـسـلـی دل زینـب دل حـسـین            با ذوالفـقـار حضرت مـولا، بـیا بیـا

ای زائـرهـمیشـۀ آن قـبـر بـی نـشـان            بـنـمـا مــزار فـاطـمـه پـیـدا، بـیا بـیا

در پشت درب خانه تو را کرده او صدا            درمــان درد ام ابـیــهــا، بـیــا بــیــا

بیت الحزان حضرت زهـرا شده دلم            آقـا به جان حـضـرت زهـرا، بیا بیا

آقـا بیا که کـربـبـلایـم شـود نـصـیب            اشک از فرـاق تو شده دریـا، بیا بیا

یک عده هلهله،یک عده سوت وکف            یک عـده کـوفـیـان به تمـاشا، بیا بیا

مـثـل نـسـیـم آمـدنت نـاگـهـانی است           مثل شمیم یاس، حضور تو آنی است

مثل بهـار در همه جا پخـش می شود           اخبار سبز صبح ظهورت جهانی است

مثـل نـماز و روزه فـراگـیر می شود           مهرت،چرا که ریشۀ آن آسمانی است

دیگر کسی وسـاطت بـاطـل نمی کند           دیگرچه جای خواهش و پا درمیانی است

آغـاز دورۀ «أرِنی» گـفـتن دل است           پایان آیه های غم « لن تـرانی» است

انگـار دلـخوری که ز یـاد تو غافـلیم           فهمیده ای تو هم که دعامان زبانی است

صد فاطمیه رفت و نشد فاطمی شویم           تنها امید ما به همین روضه خوانی است

ای کوه صبر از غم زهرا شدی تو آب           با یاد کوچه سیـنه ات آتشـفشانی است

در پشت در برای ظهورت دعـا کند           آن مادری که قامتش از غم کمانی است

صاحب عزای حضرت خیرالنساء بیا           ای بـانی شکـسـته دل روضـه ها، بـیـا

درد فــراق تـو به خــدا می کـشـد مـرا           رحـمـی نـمـا به حال دل این گـدا، بیا

ازبس به هجر روی توعادت نموده ایم           دل می رود به سمت گـناه و خـطا، بیا

ما در میان بحر گنه غوطه می خوریم           آقـا نــجـاتــمـان بـده از ایـن بـلا، بـیـا

مشغول خویش و بندۀ دینار و درهـمیم           فـکـری به حال نـوکـر زهـرا نما، بیا

لطف تو بوده گـریه کن مـادرت شدیم           ای سـفـره دار واسـعـۀ هـل اتــی، بـیـا

ای آخــریـن نـگــار دل آرای فـاطـمـه           آقــای مـن! بــرای رضـای خـدا، بـیـا

آقـا بـه حـقّ چـــــادر خــاکی مــادرت           آقـا بـه حـقّ داغ دل مـرتــضــی، بـیـا

گـفتم که بی قـرار تو بـاشم  ولی نـشد            تنهـا در انـتـظـار تو بـاشم ولـی نـشد

گفتم به دل که جلب رضایت کند، نکرد            گـفـتم که جان نثار تو باشم ولی نشـد

گـفتم میان جـذر و مد اشک و آهِ شب            در گـردش مـدار تـو بـاشـم ولی نـشد

گـفتم که می رسی تو، من هم دعا کنم            در دولـت تو یـار تو بــاشم ولـی نشد

گـفتم که تا اجل نرسیده ست لحظه ای            در خـیمه ات کـنـار تو باشم ولی نشد

گـفتم که خاک پای تو را تاج سر کنم            چون خاک رهگذار تو باشم ولی نشد

گــفـــتـم به قـدرآه دل دل شکـسـتگـان            در عهـد و روزگار تو باشم ولی نشد

گـفـتـم دعـا کـنم که بیـایی بـبـیـنـمـت            مـانـنـد مـهـزیـار تـو بـاشـم ولـی نشد

گفتم شـمیم روضۀ زهـرا که می رسد            در روضه بی قـرار تو باشم ولی نشد